Charlie Parr pakte voor het eerst zijn gitaar op toen hij acht jaar oud was. Hij heeft hier nooit les in gehad, maar weet zijn publiek wel te verbazen met ongelooflijke fingerpicking op zijn 12-snarige bariton resonator, gitaar en banjo.
Naast zijn geweldige gitaarspel schrijft hij ook poëtische teksten, die hij laat klinken door zijn expressieve en heldere stem.

Eerder in zijn carrière werkte hij als hulpverlener waarbij hij zorgde voor levensmiddelen en dekens voor daklozen. Hij haalde veel inspiratie uit de verhalen van deze mensen en dit is dan ook terug te horen in zijn nummers.

Afgelopen zomer is zijn album ‘Last of the Better Days Ahead’ uitgekomen. Het is in Parr’s eigenzinnige stijl met motieven van blues en folk. Je krijgt een collectie van nummers te horen over hoe men terugkijkt op een geleefd leven, maar ook vooruit op wat nog komen gaat.

“Referentiepunten kunnen folkgitaristen zoals John Fahey, Kelly Joe Phelps en Leo Kottke zijn, maar Parr biedt zoveel meer in termen van poëzie, zijn gedetailleerde observaties en karakterschetsen.” – Glidemagazine

Sinds 2001 maakt DUFFHUES duistere verhalende songs met zijn roestige bruine stemgeluid. Met een doorgewinterd repertoire van moordballades, verknipte blues, mystery songs en overpeinzende folk is hij een verhalenverteller als geen ander. In zijn nummers zit de nodige absurditeit en zwarte humor. Laat je door DUFFHUES meevoeren naar een uniek universum.

“Het wordt tijd dat de mensen Duffhues zien. Levend en wel en kolossaal. Gebogen over zijn gitaar, voeten stevig op de grond, zijn demonen aanjagend.” – File Under