De electro-rockers draaien al twee decennia mee, maar klinken nog even fris als altijd! GOOSE brengt je wat je van een GOOSE show mag verwachten én nog veel meer: dansbaar, spannend, melancholisch, maar met een flink dosis pit. De kloof tussen de rockers en de ravers verdwijnt met de stevige nummers waarin de synthesizers de boventoon voeren. Op de nieuwe plaat ‘Endless’ gaat de groep terug naar de roots; krakende rockgitaren, klinische elektronica en een vleugje clubfair te midden van emotionele songwriting.

Dez Mona weet al twee decennia het publiek te verrassen. Nog geen jaar na ‘Lucy’, een werelds oratorium in samenwerking met het Antwerpse Baroque Orchestration X komt Dez Mona nu met het kosmopolitische ‘Loose Ends’.

De hoekige funk wordt vaak afgewisseld met stuiterende discopop. Op ‘Loose Ends’ treedt de band uit de comfortzone en experimenteert met een nieuwe sound. De nadruk ligt meer op ritme en groove; een beetje back to basics, maar dan met de herkenbare Dez Mona sound.

Kids With Buns is ontstaan in de slaapkamer van Amber en Marie die hun teksten uit dagboeken en gitaarakkoorden combineerden. Toen ze 19 en 21 jaar oud waren maakte ze de stap naar het podium. Het slaapkamer indiepop project verlegt muzikaal en thematisch de grenzen. Ze graven diep in hun psyche en persoonlijke ervaringen en zetten hun eerlijke gevoelens minutieus om in muziek. Waar hun twee geesten botsen, krijgt hun muziek vorm. Een melancholisch micro-universum krijgt vorm waar de pure maar karakteristieke gitaren samensmelten met de androgyne stem van Marie en de zijdezachte tonen van Amber. Hun eerste single ‘1712’ werd gebruikt door de Belgische hulplijn voor geweld, in 2021 komen ze als winnaars uit de bus van De Nieuwe Lichting en bereiken ze nummer 1 in De Afrekening op Studio Brussel. Live vertaalt Kids With Buns hun muziek op ontwapenende wijze en weet het publiek te boeien.

Mattias de Craene (Nordmann) nodigde voor project MDC III maar liefst twee drummers uit. Samen met Simon Segers (De Beren Gieren) en Lennert Jacbos (The Germans) gaat Mattias bizarre instrumentale avonturen aan. De heren zijn soms abstract of ingetogen, om daarna snoeihard uit te halen in een moment van vurige extase. De drummers haken in elkaar met drukke, complexe en ritualistische grooves waarmee MDC III zichzelf overstijgt en het publiek wordt meegezogen. De modulaire drums, wild bewerkte saxofoonklanken en pulserende grooves zorgen voor een sensationeel trance opwekkende livesensatie. Het resultaat is veel dingen tegelijk, maar ondanks deze enorm variërende kleuren, geluiden, texturen, ritmes en stemmingen, zijn ze allemaal met elkaar verbonden; onderdeel van een genereus, kleurrijk geheel.

Niemand doet wat IKRAAAN doet. In de pubertijd ontdekt ze via acts als Tupac haar passie voor muziek. Haar liefde voor de Nederlandse taal zet haar aan het schrijven. In amper een jaar tijd ontwikkelt ze een eigen dromerige zangstijl die je in een handomdraai meeneemt in een unieke wereld. Haar alter ego de clown dient als de verteller van haar onderbewustzijn, hoe ze de emoties en pijn in haar leven ervaart. Ze doorbreekt taboes en deels de obstakels die ze tegenkomt. Brihang, Zwangere Guy en Amenra zijn al fan van haar hypnotiserende soul trap.

Iets wat je achteloos wegsmijt of kapot stampt, nadat je er genot van hebt gehad. Korte halen, lange trekken, tot diep in je longen en in je brein. En dan op de grond ermee, op naar de volgende rush. Ook dat is PEUK! Dit Limburgse trio legt graag een laag teer op je ziel en is bij beluistering even verslavend als nicotine. Denk Hole, Pixies, Sonic Youth en The Breeders. Of gewoon PEUK.

Ooit begonnen als drietal is in 2020 geüpgrade naar een indiekwartet. In eigen beheer bracht de band al drie singles it. De sprankelende gitaarpopsongs zijn doorspekt met een gezonde dosis melancholie, om nooit retro te worden. De debuutplaat ‘Bat Eyes’ is een powerpop homerun. Met nummers die branden en schitteren met hooks, melodieën en vervormde gitaren. Het gloednieuwe ‘I Don’t Mind’ is een slowburner; een traag indierock fuzzfest.

Wat krijg je als een singer-songwriter pur sang en een onconventionele indie producer de handen in elkaar slaan? Klinkt als het begin van een slechte mop, maar met het echte antwoord valt niet te lachen. Pure (en minder pure) popsongs in een eclectische verpakking van elektronica, samples, sfeervolle synths en stuurse gitaren; een sound die duidelijk verwijst naar de late jaren ’90 en vroege jaren 2000. Mierzoete songs bedekt met een korrelige, duistere sluier. Voer voor fans van Beck, Gorrilaz, Radiohead, Massive Attack en Bon Iver.