ARID ‘Dynamiek staat gelijk aan vrijheid’

Veel artiesten hebben een sleutelplaat. Een ‘pièce de résistance’, zoals ze dat in sommige delen van België zeggen. Ook de groep Arid heeft er zo een: hun monumentale debuut Little Things of Venom, uit 1999. Binnenkort gaan ze dat album twee avonden achtereen integraal spelen in een uitverkochte Ancienne Belgique, die prachtige concertzaal van de ook Europese hoofdstad. Bij hoge uitzondering komen ze dat ook een keer in Breda doen, de stad waar het Nederlandse avontuur, destijds nog via Para, begon!

Little Things of Venom van Arid kwam exact 20 jaar geleden uit. Het album sloeg destijds in als een bom, niet in de laatste plaats door de combinatie van relevante pop- en rockmuziek én die stem van de frontman: Jasper Steverlinck. Arid stond in 1996 in de finale van de prestigieuze Humo Rock Rally. In die periode rockte de band nog volop en waren er muzikaal zelfs raaklijnen met grunge en stonerrock. In de drie jaar die volgden deed zich een lichte metamorfose voor, want de liedjes werden steeds meer gedragen door die ook in de gevoelige sektoren loepzuiver blijvende vocalen van Steverlinck. Dat het debuut probleemloos goud werd bij onze zuiderburen had ook te maken met de vijf succesvolle, radiovriendelijke singles die het album kende: Too Late Tonight, Believer, Life, All Will Wait en Me and My Melody.

Ook live stond de groep zijn mannetje. Ze speelden meteen al op Rock Werchter en toerden met de groepen Suede en Counting Crows. Bovendien werd het album in de Verenigde Staten uitgebracht door Columbia, maar daar met als titel At The Close of Every Day. Tegen die tijd werd ook Nederland wakker. Het Gentse viertal met de nachtegalenstem heeft steeds minder vaak voorprogramma’s nodig om zalen te doen vollopen, de groep van zanger Jasper Steverlinck en gitarist David Du Pré lukt dat ook regelmatig op eigen kracht. Het festival Pinkpop blijkt in 2000 gewoon een logische volgende halte.

De groep die in een paar jaar tijd evalueerde van stonerrock richting passionele pop vol sfeer, snikken en een portie blanke soul blijkt veel meer dan de groep met die zanger die qua frasering veel met Jeff Buckley vergeleken wordt en hoge uithalen bezit à la Freddie Mercury. Het leek de groep in het jaar 2000 zelfs een aardig idee om voeding te geven aan die laatste stelling door het nummer Killer Queen te coveren voor het Belgische glamrock-project Glittering 2000. Ondanks het duidelijk jongere stemgeluid en de minder complexe productie is de gelijkenis soms griezelig. De dan nog wat fragiel ogende krullenbol weet naturel mensen diep te raken met zijn bijzondere (kop)stem en zijn fraaie staaltjes hedendaagse poëzie. ,,Ik ben overgevoelig voor de slechte dingen in het leven”, liet hij me destijds weten. Minder leuk voor hemzelf, maar het leverde wel vaak hele mooie liedjes op.

Er zat volgens Jasper Steverlinck altijd al veel melancholie in de songs van Arid. ,,Ik val op bijzondere vormen van emoties. Juist ook op tragische vormen. Dat raakt me, daar zing ik over. Niet uit sensatiezucht, eerder op een berustende manier. Let wel, ik ben geen fatalist. Maar ellende, soms omarm ik dat. Daar zit een vorm van schoonheid in.” Steverlinck is in de loop der jaren een andere zanger geworden. Hij viert inmiddels grote successen als soloartiest, maar hij weet nog donders goed dat in de beginjaren van Arid de vergelijkingen met Jeff Buckley niet van de lucht waren. Die tijd lijkt, tot groot genoegen van de zanger, nu voorbij. ,,De stem van een zanger is onlosmakelijk verbonden met de persoon achter die stem. Ik ben veranderd. Er is meer subtiliteit. Niet dat ik voorheen bewust overdreef. Ik was eigenlijk nooit bewust bezig met technisch zingen, maar ik lijk het nu nog meer los gelaten te hebben. Ik ben een stuk zelfverzekerder geworden. Ik weet wat nodig is om iets over te brengen. Dat mag je doseren noemen. Ik zoek dat nu bewust op. Vroeger eigenlijk ook wel, maar toen repeteerden we vaak zo luid dat ik wel uit moest halen om er bovenuit te komen. Ik houd van old school bands als The Doors. Die band ging mee met de zanger. Als Jim Morrison zachter zong, dan ging ook de drummer zachter spelen. Dat wil ik ook. Dat heeft niets te maken met ego. Het draait om dynamiek. Luister maar eens naar Daniel Lanois. Dan hoor je dat dynamiek gelijk staat aan vrijheid. Ja, ik bezit een enorm bereik. Dat heeft ook een fysisch aspect. Ik moet dat ontladen van tijd tot tijd. Dat heeft niets te maken met een kunstje tonen.”